ALTERNATİF HİKÂYELER

 

I.

     — Aralık ayının son demlerini yaşıyoruz. “2020’de biter mi yahu?” “BİTMEZ” diyenlere inat bitiyordu sanki. Hani hoş, biter demiş olsalardı, seyret gümbürtüyü o zaman. Tekrardan sal başa, en baştan yaşa tüm olanları. Sanmıyorum, bir daha yürek kaldırmaz bunu. Artık tüm dünya insanları olarak 2020’nin içinde ölürüz. Mezarımız başına da Korona gelir.

Bir yerde duymuştum, şimdi adı aklıma gelmiyor; ama Norveç’te bir yer var Korona’dan korunmak için yapmışlar. — Ben size söylemiştim canım, çok ileri görüşlü insanlar şu Vikingler. — Vikingler mi? Refik amca, teknoloji çağındayız, Vikingler mi kaldı? Ne yapsın adam, şu meret hastalıktan sonra evinden çıkamaz oldu. Yaşlı da hem, tabii, kahveler de kapanınca çocuklarla beraber derslere giriveriyor artık. Biraz daha genç olsaymış ilkokulu bitirirmiş; ama şansına küssün. Ne diyordum, ha Vikingler! Doğru. Norveçliler bu yere erzak doldurmuşlar, hem de Afrika kıtasını doyuracak kadar. İstila falan olursa içeri gireriz, dünyada bizim olur, adını da değiştirir Viking’s koyarız, diye yapmışlar yapmasına; ama yemezler. İçeri giren Norveçliler arasında virüslü biri varmış, maşallah adam öyle bir saklamış ki kendisi bile bilmiyormuş. Erzakları da yiyince tutmuş bunu bir gıcık, ilk başlarda yemekten falan derken, adam bildiğin tek başına koca mekânı ısıtıyormuş. Öksürmeler, haykırmalar derken, anlamışlar bunda Korona olduğunu, kurtarıcımız dedikleri yere lanetler okuyarak kaçmışlar. Adama ne mi olmuş? Adam oranın sahibi olmuş. Mekanın adını ne koysa beğenirsiniz;……

En son hala oradaydı. Kendisine 100 yıl yetecek kadar erzak varmış. Bir de adam sokakta yaşıyormuş. Anlayacağın abi artık o adam oradan çıkmaz. — Yapma ya? — Öyle abi, bulmuş yağlı kapıyı çıkar mı? — Nerde biz de o şans be. — Var mı diyeceğin abi, ben kalkıyorum artık. — O Vikinglerin yanına nasıl giderim? — Buradan zor abi, senin Trakya tarafından denemen lazım. Atladın mı arabaya hop Vikingler.

 

— Yahu ne insanlar be… buradan kalkıp Norveç’e gidecek. Yahu, biz daha şehir değiştiremiyoruz, kıta nasıl değiştirelim? Arada kendilerine böyle sorsalar iyi olur; ama bu seferde düşünmeleri gerekir. Sakıncalı bir hareket. İnsan böyle bir zamanda düşününce başına her şey gelebilir. Yalnız bu maske işi çok iyi oldu. Eskiden olsa kendi kendimize konuştuğumuzu anlayıp bize deli demesinler diye, telefonu kulağımıza koyup biriyle konuşuyormuşuz gibi yapardık. Şimdi öyle mi? — Öyle değil mi? — Değil tabii. Tak maskeyi bütün gün kendi kendine konuş; kimse anlamaz bile. Bu maske işi çok iyi oldu, çok. — Abi bu maske işi benim aklıma taaaaa 5 sene önce gelmişti, tabii o zaman korona, yarasa, Vuhan falan hikâye. O zamanlar takacaktım maskeyi hatta taktım da ama deli dediler bana. Yanımdan geçenler durup “ne haber deli” deyip eğlendiler. Sonra çıkardım işte; ama şimdi hepsi maskeli. Ben de onlara bakıp gülüyorum ve deli deyip dalga geçiyorum hepsiyle. Nasıl ama abi, iyi yapmışım de mi? Ya, gülme maskeliye, takarsın sen de maske. — Olum Cemal, polisler seni maskesiz görüp almasın? Hem sen ne arıyorsun benim yanımda? Maske taktık yine kurtulamadık. Bir bırakın arkadaş, insanlar kendi kendine konuşabilsin. Belki böylelikle kendilerine bir değer katabilirler ya da her şeyin asıl amacının amaçsızlık olduğunu görebilirler.  Görüşürüz abi. Güle güle.

—Yılbaşında sokağa çıkma yasağı gelecekmiş. Tüh, şansa bak, görüyor musun? Tam da demiştim; yıllardır evdeyim, bu yılbaşında sokağa çıkarım ki görüyorsunuz ya, işte evren bana komplo kuruyor. — Evren değil o abi, Korona, Korona, evren olsa ben bilirim. — Evren, ne yapıyorsun olum sen burada? — Annem, markete gönderdi de yasak başlayacak başlamadan git al, dedi. — Ne al dedi?  — Ekmek. — Eee. — Ben de seni gördüm, kendi kendine konuşuyordun, dedim dur bakam ne diyor bu. Pek de önemli değilmiş. — Nasıl? — Ee abi evren işte her zamanki şey. — Onu demiyorum, maskenin altında kendi kendime konuştuğum belli oluyor mu? — Oluyor tabii abi, neden olmasın? Hem de şimdi daha fazla. — Neden? — Bilmiyorum abi; ama duyuma göre öyle diyorlar? — Kimler öyle diyorlar oğlum? — Bilmiyorum abi, duyum dedim ya. — Git, ekmeğini al ve lütfen beni bir rahat bırak.

— Vakit epey geçti. Daha doğru dürüst kendi kendime konuşamadım. Bugün de epey yalnızlık çektim doğrusu. Huzur kalmamış artık. Yanlış, çok yanlış. Zaman olarak doğru bir seçim yapmamışım, yoksa şimdi hippi olmak vardı. Peki ne oldun? Hiç. Bir insan nasıl hiç olabilir. Buradayım ben işte. Hiç ettiler bizi. Benim buralardan gitmem lazım; ama nereye? Düşünmeye zorluyor bu beni. Yasak başladı, en iyisi eve gideyim. Cebimde son 13 TL kalmış, o da gitmesin. Ben gideyim, o gitmesin. Yoksa ne yapardım 13 TL’ m olmasa? Hiç. Yeni bir gün için pek fazla telaş yapmama gerek yok. Aslında her şey yine aynısı gibi olacak. Ah, bir kendimle konuşabilsem çözeceğim sanki her şeyi; ama olmuyor işte, izin verilmiyor. Tüm önemli anlarda hep birileri bitiyor yanımda. Neyse canım, bunu da atlatacağız artık. 

 

— Yok, olmuyor! Ne kadar uğraşırsam uğraşayım bir türlü uyuyamıyorum. Olan uykum, yatağa girmemi ve gözlerimi kapatmamı bekliyor sanki.  Sağa sola dönmekten tüm vücudum ağrıyor. Ne o, uykusuz kalacağım diye bir yemin mi ettim yoksa? Anlamıyorum. — Yok abi, seninle ilgili bir durum değil bu, tüm mahalle böyle. — Saffet sen misin oğlum o? — Evet abi benim. — Hay Allah! Ne işin var senin burada? — İşe başladım abi. — Ne işi? — Geziyorum abi. — Uyuyan var mı, onlara bakıyorum. — Oğlum böyle iş mi olur? — Olur abi, malum korana, işsizlik had safhada; çocuklar, kadın, ben derken açız. Ee ne yapalım, nasıl uyuyacağız? — Sen de haklısın Saffet. — Haklıyım tabii; ama abi o değil de sende ekmek var mı? — Şöyle içine bir şeyler koysan da yesem. — İyi geceler Saffet. Saat epey oldu. Yasak bitti herhalde biraz hava alayım. Şans yok ben de. Millet yasakta dışarı çıkar sorun yok; ama ben çıksam hatta ayağımı kapıdan dışarı uzatsam, başım belaya girer. Anlamıyorum nasıl oluyor bu.

— Gerçekten sabah hava almak ayrı bir güzel. Tek başınasın birkaç kuş sesi ve dağ. Dağ mı? Yuh orada ne zamandan beri dağ var? — Yeni abi. Biz de yeni şahit oluyoruz manzaraya. Korona dağı diyorlar. — Ne…korona mı? Neden? — Korona’yla birlikte oluştu abi. Önceden yoktu bu, şimdi öyle mi? Mis gibi dağımız var. — Dur bakalım daha neler çıkacak. — Daha ne çıksın abi. Bizimkiler geçenlerde göl bulmuşlar. — Göl mü? — Evet abi. — Gölü nasıl bulmuşlar oğlum? — Abi bilmiyorum; ama adam diyor ki yasaklardan sonra olmuş. İnsanlar sokağa çıkmayınca ortalık kime kaldı, doğaya. O da bir güzel bir şeyler yapmış işte. Ha bu arada abi rahatsız etmiyorum ya? — Başka diyecek bir şeyin kalmadı zaten de mi? — Yok abi kalmadı. — Eh git madem sen. Kim demişti sabah hava almak ayrı bir güzel diye? Bir hava alalım dedik, neler geldi başımıza dağ, göl. Bir de o kimdi ya? Ben kiminle konuştum öyle? Neyse, sabah gün doğumu iyidir diyeni tutup dövmek lazım. — Onu sen demiştin abi. Hey millet, koşun, burada beni dövün diyen biri var. — Ne saçmalıyorsun oğlum sen? Yuh, bunlar gerçekten benim üzerime mi koşuyorlar? Kaç kaç.

— Ya arkadaş! Nedir başımıza gelenler? Yahu, kendi kendimize konuşamayacak mıyız? — Ne oldu abi? — Ne olsun oğlum ya. İki konuşalım dedik, adamlar başımıza bela oldu. Ne maske ne sosyal mesafe ne olacak sonumuz böyle. — Neden abi? — Nasıl neden… e virüs var ya. — Ne virüsü abi? — Korona. — Yok abi yalan onlar ya inanma sen onlara. Ben gerçeği öğrendim. — Gerçek mi? —Evet abi, hem de kaynak çok sağlam yerden geldi. — Neymiş? — Şaka abi. — Ne şakası? — 1 Nisan. — Ne 1 nisanı? — Hepsi şaka abi. Millete şaka yapmak için atmışlar bunu ortaya. Tabii şaka çok tutunca yayılmış tüm ülkelere. Kimse de “ya pardon biz şaka yaptık,” diyememiş. Eh böyle böyle büyümüş işte.  — Ya ölenler? — Gülmekten. Bilirsin abi sadece acıdan ölmez insan, gülmek bile bazen ölümcül olabilir. Hatta kahkahayla öldüren bile varmış. Alman bir filozof kahkahayla öldürüyormuş insanları. — Kimmiş o? — Bilmiyorum abi ismi Almancaydı; ama kahkaha en etkili silah işte. — Ne yiyorsun sen? — Lolipop abi. — Kimsin sen be? Ben seni ilk defa görüyorum burada. Hem sen ne ara geldin yanıma. Bir de burada abuk sabuk konuşuyorsun. Yok kahkahaymış da yok Almanmış yok şakaymış. Ne kullanıyorsun oğlum sen? Çıkar şu gözlüklerini bak dünyaya. Ölüyoruz farkında mısın? Kendi suçumuzun cezasını ödüyoruz. İnsanoğlunun kesinlikle kaybedeceği bir savaş bu; ama yine de nefsimiz ve kibrimiz ve egomuz ve önceliklerimiz ve daha iğrençliklerimiz yüzünden dur diyemiyoruz. Milyonlarla birlikte bu yok oluşun pençesindeyiz. Hatta pençe falan kalmadı artık, doğrudan avucundayız. Yok oluyoruz. Yaşatalım derken hem de. Yahu insan yaşatayım derken öldürür mü? Öldürür tabii. Sevgiyle yapmıyoruz çünkü. İnsanlığın en temel eksiği bu: Sevgi. İnsanı bu öldürüyor işte. Birbirimizi sevemediğimiz için nefret ediyoruz. Çünkü daha basit ve çabasız. Sonra ne mi oluyor, ortaya bu görüntüler çıkıyor. Emek olmayan her şey bizim sonumuz oluyor. Kime anlatıyorum ki ben bunları? Hadi, işine bak sen, maskeni de tak. Sen inanmasan da hala yaşamak isteyen insanlar var. 

 “Yaşamak, şakaya gelmez” demiş üstat, çok doğru demiş, belki de bu ciddiyeti kaybettiğimiz için ölüyoruz. Bilmiyorum; ama her hâlükârda gece, benim için yanan bir yıldızın var olduğunu biliyorum. Bu bile yaşamak için başlı başına bir sebep. Daha güzel günlerde, kalkar o yıldızı kucaklarım. Yıllarca o benim için yandı, ben de ona borcumu öderim.

— Ne yapacağım şimdi?

Öyle bir hızla dışarı çıktım; ama yapacak pek bir şey yok gibi. Ne yapsam, eve mi dönsem acaba? — Sen yılbaşını kutlamayacak mısın evladım? — Ne yılbaşısı Emine Teyze? — Olur mu öyle evladım, bak ne demiş büyüklerimiz “yeni yıla nasıl girersen öyle geçer.” — Kimmiş o büyükler? — Aman canım ismin ne önemi var. Hem çok büyükler onlar, isimlerini tutamam aklımda; ama olsun sen yine de yılbaşı için bir şeyler yap. — Tamam Emine Teyze iyi günler. — Bak yapacaksın söz mü? Söz de bana yoksa kötü olur bak. — Söz. 

— Eh ne yapalım söz verdik, bir iki şey alır kutlarım ben de yeni yılı; sanki çok büyük bir meziyetmiş gibi. Hem anlamam ben bunu da kutlamayı. Mantıklı gelmiyor bu bana arkadaş! — Ne mantıklı gelmiyor abi?  — Yeni yılı kutlamak. — Aaa olur mu abi? Sakın öyle deme, mimlenirsin. — Neden? — Abi duyduğuma göre bir teşkilat var, yeni yılda virüsün biteceğine inanıyor. Eğer herkes yeni yılı kutlar ve mutlu girerse ortalıkta virüs falan kalmazmış. O yüzden sen kendi kendine konuşurken dikkatli ol. Malum, yerin kulağı var; hem ben duyarım ya da başka biri; söz olur.  Belki de sandığın kadar yalnız değilsindir abi. — Yalnızlık ne kadar da kutsal bir kelime. Bir insan en azından düşüncede yalnız kalabilmeli. En azından düşüncede.  

— Şu zamanlarda zor abi. Hadi oldu diyelim, biz seni yalnız bıraktık; ama geçim sıkıntısı, sosyal mesafe, ekmek sorunu, düğün, altın derken, bak yine doğru dürüst düşünemedin. Sıralama yanlış olabilir lakin teoride, hepsi doğru. Önemli olan yalnızlık değil, onu istemektir. Bir şeye sahip olduğun zaman artık o senin olmaktan çıkıyor. Demek ki buna herkes sahip olabilir. Demek ki buna sahip olduğun gibi yitirebilirsin de. Bak iki dakika düşünelim dedik işin içinden çıkamadık. Dert üstüne dert abi. Bu 2020 bir tek çocuklara yaradı bir de dolara. — Dolar? — He, evet abi bozdurdum hepsini. Ben de bir sürü vardı. Araba çektim altıma bir de yazlık aldık, hanımla oraya gideceğiz inşallah. Ben biliyordum doların değerleneceğini, ne akıllı adamım ben be!  Bakanlıkta açık var mı acaba bir başvuru yapsam. Abi sen bilirsin bürokrasi işlerini. Abi? — Efendim, bir şey mi dedin? — Yılbaşında ne yapıyorsun? — Kutluyorum inşallah, bir bakarsın benim yılım olur. — Cık, zor abi, olmaz o iş. — Neden olum? — Olmaz abi ben biliyorum. Ben gideyim artık var mı bir isteğin? — Var. Şu insanları bir yere toplayıp beni yalnız bırakmalarını ve düşüncelerime girmemelerini söyler misin? — Zor abi o iş. — Yuh! O da mı yasak? — Evet abi, bundan sonra böyle. “Yeni düzenleme ile herkesin yanına bir kişi, artık can sıkıntısına son, kendi kendine konuşma hastalığı tarihe karışıyor.” Yeni sloganımız nasıl?  Bu arada bizler sana yardımcı olacağız. — Yo, hayır, istemiyorum. — Eh bunu da sormamıştık zaten. Önemli olan bizim neyi isteyip istemediğimizdir. Fikir kalabalığına gerek yok. Bundan sonra tek düşünce, tüm düşüncelerden üstündür. En iyi düşünce, biz istersek gerçekleşir. Sorunu bulduk artık sizler yerine düşünüp en iyi şekilde cevap veriyoruz. Hem fena mı sizi de böyle bir zahmetten kurtarıyoruz. Daha ne yapalım canım, sizlere de yaranamıyoruz! Sizin hastalığınız bu, çok okuyorsunuz. Kafanızın içini abuk sabuk “izm” lerle dolduruyorsunuz, sonra da: Yok canım bu neden böyle, yok bu nasıl olmuş? Size ne kardeşim! Sen düşünürsen, ben düşünürsem, biz düşünürsek, sonra ne olur halimiz? Dur, sakın düşünme! Öyle bir şey olmayacak çünkü. Bu arada maskeni tak, çevirmesinler sonra seni abi. Hadi görüşürüz. Bak unutma tamam mı dediklerimi, yoksa…

 

— Gerçekten çok zor zamanlar. Ne oluyor, kim bu insanlar, derdimiz ne bizim? Bizim kendimizle derdimiz ne? Bir rahat bırakın insanları koşabilsinler üstelik henüz yasak değilken koşmak. — Ha, abi, koşmak yok maalesef, bitti o. — Yok artık o da mı yasaklandı? — Evet, bildiğin bas baya artık özgürce koşmak yasak. — Sen kimsin? — Ne yani diğerlerini tanıyor muydun? — E ne yapacağız o zaman? — Artık özgürce koşmayacağız. — Nasıl koşacağız peki? — Yok öyle değil, artık koşma devri bitti. Ne saçma bir devirdi o öyle sağa sola koşan birçok insan. Iııhg, düşüyormuş gibi oldum son anda aklıma geldi. — Ne diyorsun kardeşim sen? — Ben diyeceğimi dedim gerisi senin bileceğin iş. Gidiyorum ben. Ha bu arada maskeni tak o henüz yasaklanmadı. — Maskem takılı ya zaten. — Onu demiyorum… seni gizleyen, gerçeği örten var ya o işte. Bak çevirirler seni, hatırlamayız haberin olsun. Hadi kaçtım ben.

    — Ne diyor bunlar be? Ne maskesi ne çevirmesi? Ulan bir dışarı çıkalım dedik, başımıza gelmedik kalmadı. O yasak, bu yasak. Biri de çıkıp demiyor…siz kimsiniz? — Sen desene o zaman. — Sen kimsin? — Bana değil, onlara de. Ben seninleyim. Ben senim. Aynıyız biz. Neyse aman boş ver!

— Zor de mi? Biliyordum böyle olacağını. Gittikçe kötüleşiyor bu çağ. Bizim problemimiz virüs değil, insanlar. Çok yanlış şeylerle uğraşıyoruz. Azıcık kafamızı kaldırsak üzerimize devrilen molozların altından çıkıp nefes alabileceğiz belki; ama korkuyoruz. Cesaret gerek. Her şeyden önce insanın kendi içinde yaşaması gerek. Ruhunda olmayanı bedeninde nasıl göstereceksin? Bakıyorsun çevrene de mi? Ama gördüklerinden ötesi gerek. Hiçbiri gerçek değil. Aslında gerçek insanlar değil. Hepsi kendilerini bir maskenin ardına gizlemiş ve seyirci olarak yaşıyorlar. E tabi bazılarının rolleri var. Onlar da oynuyor. Sen yine de bir dediklerimi düşün. Göz ardı etme, hele bir bak. İnsanın, doğanın asıl problemini gör. Bizim önce kendimizi, birbirimizden korumamız lazım. Bir gün gerçekler de aydınlanır, maskeler de düşer; herkes kendi yüzünü görür. Ne yani hep karanlık görecek değiliz ya, elbet bir gün kendimizi de görürüz. Hadi, kendine iyi bak. Sonra zaten bakamayacaksın. Anlıyorsun ya şimdiden başka zamanın yok.

 Ne demiş şair:

Doluyor vakit, yıldızlar sönüyor.

İnsanlık, yeni bir gün doğmadan karanlığa gömülüyor.

— Uzun bir rüya gibi tüm yaşananlar. Yoldan geçen insanların beni izlediğini görebiliyorum. Güneş tepeden ineli çok olmuş. Sokağın lambaları vuruyor kaldırım taşlarına. Bir yaprak, rüzgarla dans ediyor; kendine yeni bir yer beğeniyor gibi. Havanın tadı eski bir musikiyi andırıyor ya da henüz ulaşılamamış bir yeri. Bir söz de olabilir. Kar yağacak belli. Gece çöküyor şehre, yıldızlar da öyle delidolu değiller bu akşam. Şairin sözleri geliyor nedense aklıma: “doluyor vakit, yıldızlar sönüyor.”

— Beni izleyen insanlar, aceleyle yapıyorlar bu işi, yoksa, onlarda mı yıldızların söndüğünü anladı? Bilemiyorum. Ellerinde tuttukları poşetler boğuluyor gibi. Sanki bıraksan kaçacaklar. Çok garip! Kendimle hiç bu kadar uzun konuşmamıştım. Her an bir yerden biri çıkabilir tedirginliği de yok üstümde. Her şey bitti mi gerçekten? Başım da ağrıyor biraz. Hey, biri bana bir şey söylesin. Biriniz bana bir şey söyleyin.  Ne diyorum ben…o kadar şeyden sonra nasıl bunu isterim? En iyisi eve gitmek. Evet, benim eve gitmem lazım. Yıldızlar sönmeden, gece çökmeden şehre; eve ulaşmalıyım. Belki, işte o zaman her şeyi unutabilirim ve tekrar gülebilirim hatta koşabilirim de. Daha başka ne isterim? Karar verebildiğim için mutluyum, eve gidiyorum şimdi. Yürüdüğüm yolda ışıklar, benim kararımı onaylarcasına aydınlanıyor ya da bana öyle geliyor, bilmiyorum; ama her hâlükârda güzel bir şey bu. Ya tam tersiyse… gerçekten hiçbir şey yolunda gitmiyorsa? Ya “her şey yolunda gidiyorsa hiçbir şey yolunda gitmiyordur.” dedikleri şey gerçekten buysa?

— Hey! Abi, mutlu Noeller. — Ah, bana seslenen biri var. Bana mı dedin? — Evet abi, sana dedim. — Bir dakika ne dedin sen? — Mutlu Noeller abi. Bugün yeni yıla gireceğiz. — O bugün mü? — Evet abi, dört saat kaldı. Saat dokuzda yasak var. Bence alışverişini şimdiden yap ve yeni yıla mutlu biri olarak gir. Evrene güzellikler gönderiyoruz bu sene. İnanıyoruz ki o da aynı güzellikle bize cevap verecektir. — Sen o mesajı evrene değil, doğaya göndersen keşke, belki daha erken cevap verir. — Efendim abi, bir şey mi dedin?  — Masken diyorum, yere düşmüş. — He, evet abi, ben attım, yenisi var, onu takacağım. Biliyorsun yeni yıl biraz neşelenmem lazım. Tabii ki senin de ama bu maske ile biraz zor gibi.

 — Doğru diyor aslında keyiflenmem lazım. Yeni bir yıl mutluluk getirebilir, tabii ya mutluluk. Evet, hemen gidip bir şeyler almalıyım. Yeni yıla hiç olmadık bir neşe ile girmeliyim. Yasağa tam olarak otuz beş dakika kaldı, her türlü yetişebilirim. Sorun çıkmayacak, evet, akışına bırak. Bırak zaman da akıp gitsin, tutunmak sadece acı verir. Oysa artık bu olmayacak. Yeniden başlayacağım. Şimdi tam zamanı evet, yıldızlar da benim için yanıyorken. Öyle miydi o şiir… yıldızlar parlarlarken miydi yoksa? Aman, neyse ne canım, keyfimizi bozmayalım şimdi!

— Ne kadar abi? Al abi, şunlardan da istiyorum, teşekkür ederim, görüşürüz, mutlu yıllar. Evet, her şey harika tıpkı yeniden doğmuş gibiyim. Ne kadar güzel bir an, tek eksik sanki kar gibi. Yağsa, şehir beyaza bürünse belki biraz aydınlık serpilir geceye. Neyse ne canım, yeni yılla birlikte bir bakarsın kar da yağar. Refik amcaların ışıkları kaç gündür yanmıyor, gerçekten de Norveç’e mi gittiler acaba? Yok canım olur mu hiç öyle şey? Cık, olmaz tabii. Hem, ben zamanda yanılıyorum büyük ihtimalle. En son yılbaşına üç gün vardı, oysa şimdi, bugün yeni yıl. Kaç gündür ne yapıyorum acaba ben? Hayır, hafızamda bulanık değil ki hatırlamaya çalıştığım; ama hatırlayamadığım şeyler var diyeyim. Kimdi o ya, bana yılbaşı olduğunu söyleyen? Hiç tanımıyordum da hoş sanki diğerlerini tanıyorum ya! Ben de tuhaflaşmaya başladım, elimdekiler ağırlık yaptı herhalde, yasağa on üç dakika.

— Ne olursa olsun, insanın evi gibisi yok. Ah, ne kadardır ayrıyım acaba yatağımdan, öyle zamanlar geçti ki, var olduğunu biliyorum; ama hatırlayamıyorum, hoş ispatlayamam da. Zaten beni kim dinler ki. Ben dinlerim…diye bir ses çıkabilirdi her an, gerçekten çıkmadı yani bu demek oluyor ki: gerçekten yalnızım. İşte be, sonunda başardım. Eh eninde sonunda olacağı buydu. Ne yapıyorum şimdi? Yasak başladı, başlamasına; ama bu dışarıdaki gürültü de neyin nesi? Hey, ne yapıyorsunuz oğlum siz orada? — Yeni yılı kutluyoruz abi.  — Daha girmedik ki oğlum. — Girince neden kutlayalım abi? Girmeden kutluyoruz işte girince de evlere dağılırız. — Tamam da yasak yok mu? — Bize yok. — Neden? — Çünkü biz normalde hep evdeyiz abi, yasak olunca değerlendiriyoruz işte. — Hiç yasak olmazsa? — O zaman neyi değerlendirelim abi? — İyi madem hadi, iyi eğlenceler size.

— Yeni yılla birlikte bu acayip varlıklardan da kurtulacağız, bak göreceksiniz hepsi toz olup gaiplere karışacak. Bize de artık yaşamak düşer herhalde. Boş boş durmayayım artık, yavaştan sofrayı kurayım. Evet, biraz şundan biraz da bu ve güzel olan şeylerden de birkaç tane koyduk mu… evet, artık hazır. Hazır da çok erken olmadı mı, yoksa, yeniden zaman mı karıştı? Dışarıdan da sesler kesildi. Yeni yıla girildi mi yoksa? Ben geç mi kaldım? Yo olamaz, hayır olamaz böyle bir şey. Nereye gitti bu insanlar? Evlerin lambaları neden sönük? Herkes mi…herkes mi gitti? Bir tek ben mi kaldım, bu ıssızlıkta sessiz ve yalnız? Saat 23.45 topu topu on beş dakikam kalmış. Evet, yeni yılla birlikte her şey yoluna girecek. Bu tuhaf zaman da yok olacak. Ne garip zamanlardır bu yaşadıklarım? Kendimi bilmesem, ezilip büzülmesem yaşadığımdan şüphe edeceğim. Neyse ki canlıyım ve varım. Evet, son anlar artık. Bu son anları ölümsüzleştirmek için birkaç kendini beğenmiş, ukala ve yüksek sayılacak sözlerde bulunacağım. “Sözüm ona herkes dinliyor mu beni? En azından 2020 ya da her neyse yaşadığımız bu çağda sözüm ona. Bu tuhaflıklar zinciri, insanın kendi elleriyle oluşturduğu kör bir düğümden başka bir şey değil. Her son aslında yeni bir başlangıcın ilk adımıdır. Kötü olan her neyse asla bitmez. Bitmez ki bu da güzel olana özlem duyurtur. İşte, her şey en basit anlamıyla bu kadar; ama insanız ve olayı karmaşıklaştırmamız gerekiyor. Güzel olan her şey sadece güzelliğiyle anılır. İnsanlar da öyle ve yıllar da. Ağladığımız, sevindiğimiz ya da kibirlendiğimiz zamanlar olmuştur, şu an için öyle fakat zaman geçtikçe üstünden, bunların hepsi unutuluyor. Kendimizi öylesine seviyoruz ki ardına saklandığımız gerçeğin bile görülmesinden büyük bir endişe duyuyoruz. Böylelikle de yaşama sadece acı getiriyoruz. Aslında sorun, insanoğlunun yüreğinde taşıdığında yatıyor. Neyse efendiler, sizleri daha fazla tutmayacağım. Lütfen, bu ukalaca ve kendini beğenmişçesine söylenen sözleri unutun. Her insanın yüksek zamanları vardır. Ben de öyle şu son anlarda yükselişimi yaşıyorum. Sizleri büyük bir saygıyla selamlıyorum dostlarım ve 2020 seni de pek bir garip yaşadım ve doğrusu sen de az kahrımızı çekmedin. Eh madem, bitişine…”

 

Alternatif Son

— Saat 23.58. Kaç saattir uyuyorum acaba? Böyle bir zamanda uyulur mu be? Yeni yıla da uykuda girilmez ki. Sen git, o kadar hazırlık yap ve uyuya kal, olacak iş değil. İyi oldu ama tam zamanında uyandım. Neredeydi şu kumanda. Ha, buldum, evet, 2021’ e geri sayımla girelim. Ne yapacaksın alışkanlık işte.

— Evet, Türkiye yeni yıla girmeye hazır. Şu an Taksim Meydanındayız ve gördüğünüz gibi meydan hınca hınç kalabalık. — Kalabalık ne alaka ya sokağa çıkma yasağı yok muydu? 2021’e bak şimdiden mutluluk getirdi. — Evet, burada herkes hazır. Artık geri sayım başladı, hep beraber sayıyoruz: 10, 9, 8, 7, 6, 5, 4, 3, 2, 1,0. Şu anda girmiş bulunuyoruz. Arkamdaki mutluluğu anlatmama bile gerek yok. 2020 yılı Türkiye ve tüm dünya ülkeleri için hayırlı olsun. Sözü size bırakıyorum.

— Ne? 2020 mi? Yo, hayırrr. Bu bir rüya olmalı Yo. Hayırrrrrrrrr.